سالن، آماده سازی و چیدمان: بهترین نشانگر شرایط محیطی مناسب، مشاهده ی رفتار جوجه هاست.
سالن آماده سازی و چیدمان: بهترین نشانگر شرایط محیطی مناسب، مشاهده ی رفتار جوجه هاست.
جوجه ها تا ۱۴-۱۲ روزگی نمی توانند دمای بدن خود را تنظیم کنند. داشتن دمای بدنی مطلوب مستلزم دمای محیطی مناسب است. در زمان جوجه ریزی، دمای کف به اندازه ی دمای هوا مهم است بنابراین گرم کردن سالن از قبل ضروری است.
سالن ها باید حداقل ۲۴ ساعت قبل از ورود جوجه ها گرم شوند. دما و رطوبت نسبی (RH) باید در محدوده ی پیشنهادی باشد تا محیط راحتی را برای جوجه ها بعد از ورودشان فراهم کند. گاهی لازم است سالن ها را برای مدت بیشتر از ۲۴ ساعت قبل از رسیدن جوجه ها گرم کنید تا سالن به خوبی گرم شود. دوره ی زمانی مورد نیاز برای گرم کردن سالن قبل از ورود جوجه ها روی مدت زمان بین جوجه ریزی و ناحیه ی جغرافیایی مشخص خواهد شد.
شرایط محیطی پیشنهادی هنگام جوجه ریزی عبارتند از:
- دمای هوا: ۳۰ درجه ی سانتیگراد یا ۸۶ درجه ی فارنهایت (که در ارتفاع جوجه در نواحی قرارگیری آب و خوراک اندازه گیری می شود).
- دمای بستر: ۳۰-۲۸ درجه ی سانتیگراد (۸۶-۸۲٫۶ درجه ی فارنهایت).
- رطوبت نسبی: ۷۰-۶۰%.
دما و رطوبت نسبی باید به طور منظم بررسی شوند تا اطمینان حاصل شود که محیط در کل منطقه ی پرورش یکنواخت است اما بهترین نشانگر شرایط محیطی مناسب، مشاهده ی رفتار جوجه هاست.
قبل از رسیدن جوجه ها بستر باید به طور یکنواخت و با عمق ۵ تا ۱۰ سانتیمتر (۴-۲ اینچ) در سالن پراکنده شود. بستر غیریکنواخت می تواند دسترسی به خوراک و آب را محدود ساخته و ممکن است سبب از دست رفتن یکنواختی گله شود. چنانچه هزینه ی حذف بستر مدنظر باشد هنگام مناسب بودن دمای بستر (۳۰-۲۴ درجه ی سانتیگراد یا ۸۶-۸۲٫۴ درجه ی فارنهایت) عمق بستر حداقل برابر با ۵ سانتیمتر (۲ اینچ) می تواند استفاده شود.
عمق بستر کمتر از ۵ سانتیمتر (۲اینچ) به دلیل عدم تامین عایق سازی مناسب در برابر کف سرد سالن توصیه نمی شود، همچنین این حالت سبب جذب ضعیفتر رطوبت شده و منجر به افزایش تماس با کود میشود. عمق ناکافی بستر همچنین بهم فشردگی کف سالن را افزایش میدهد. در نواحی جغرافیایی با زمستان های سرد ابقای گرما در کفهای بتونی بسیار کمتر است. در این شرایط عمق بستر برابر با ۱۰ سانتیمتر (۴ اینچ) در فراهم سازی میزان عایق سازی بیشتر، موثر است حتی در نقاطی که دوره های طولانی تری برای از پیش گرم کردن سالن ها دارند.
آبخوری و دانخوری
آب تازه و تمیز باید در همه حال و در ارتفاع مناسب در دسترس پرنده ها باشد. خطوط نیپل باید به صورت هر ۱۲ قطعه پرنده برای هر آبخوری نیپل و آبخوری های زنگوله ای به صورت هر ۱۲ عدد آبخوری به ازاء هر ۱۰۰۰ قطعه جوجه نصب شوند. علاوه بر آن، هنگام جوجه ریزی ۱۰ آبخوری کمکی یا آبخوری های کوچک به ازاء هر ۱۰۰۰ قطعه جوجه باید در سالن وجود داشته باشد.
لاین های آبخوری باید بلافاصله و قبل از رسیدن جوجه ها از آب پر شوند و هرگونه حباب هوای موجود در خطوط باید از بین برود. چنانچه از خطوط نیپل استفاده شود این امر می تواند با ضربه زدن پیوسته و آهسته یا تکان دادن آنها انجام شود تا زمانی که قطره ای از آب بر روی آن بریزد. این فرآیند به جوجه ها برای یافتن سریعتر آب بعد از جوجه ریزی در منطقه ی پرورش آغازین کمک خواهر کرد. در صورت استفاده از آبخوری های زنگوله ای، همه آبخوری های واقع در منطقه ی پرورش آغازین باید بررسی شوند تا از وجود آب اطمینان حاصل شود. به جوجه ها آب سرد داده نشود.
در آغاز، بافت خوراک باید به صورت کرامبل عاری از خاکه و یا پلت ریز بر روی بشقاب ها (۱ دانخوری بشقابی به ازاء هر ۱۰۰ قطعه جوجه) و یا بر روی کاغذ (که حداقل ۸۰% از مساحت منطقه ی پرورش آغازین را اشغال کند). هنگام جوجه ریزی جوجه ها باید مستقیماً بر روی سفره غذا قرار داده شوند به طوری که خوراک بلافاصله در دسترس باشد. چنانچه سفره غذا به طور طبیعی به تکه های کوچک خرد نشود باید از ۳ روزگی به بعد از سالن خارج گردد.
سیستم های دانخوری و آبخوری خودکار باید در نزدیکی سفره غذا قرار گیرد.
روشنایی
برای ۷ روز اول، ۲۳ ساعت روشنایی با شدت نور برابر ۴۰-۳۰ لوکس (۴-۳ فوت کندل) و یک ساعت تاریکی (شدت نور کمتر از ۴/۰ لوکس یا ۰۴/۰ فوت کندل) برای جوجه ها باید فراهم باشد تا به جوجه ها در سازگار شدن به محیط جدید کمک کند و مصرف خوراک و آب را در آنها تشویق کند.
اگر پرورش جوجه های مخلوط از گله های مادر مختلف اجتناب ناپذیر باشد جوجه های حاصله از مادرهای مختلف باید در نواحی جداگانه در داخل سالن پرورش یابند. جوجه های حاصل از گله ی مادر جوان کمتر از ۳۰ هفته با جوجه های تامین شده از گله ی مادر مسن بیشتر از ۵۰ هفته نیاز دارند که دمای آغازین پرورش آنها ۱ درجه ی سانتیگراد یه ۲ درجه ی فارنهایت گرمتر از پروفایل دمایی ارائه شده در جدول ۲ باشد.
طی پرورش آغازین، در صورت استفاده از حصارهای پرورشی برای کنترل حرکت جوجه ها، مساحت محاط شده توسط حصار پرورشی باید به تدریج از ۳ روزگی به بعد افزایش یابد و حصارها در ۷-۵ روزگی باید به طور کامل برداشته شوند.