خوراک خوردن در مرغ ها و اهمیت آن در تامین مواد مورد نیاز تغذیه ای آنها
رفتار خوراک خوردن در مرغ ها و اهمیت آن در تامین مواد مورد نیاز تغذیه ای آنها
مرغ ها قادرند جیره خود را طوری انتخاب کنند که بتواند نیازهای مواد مغذی آنها را تامین کند.
شناسایی خوراک یکی از مهم ترین چالش های پیش روی پرندگان است. نوک زدن به ذرات یک فرآیند کاملا کنترل شده و مستقل از تغذیه است. زمان سپری شده بین دو نوک زدن پیاپی به پرنده اجازه می دهد که ذره بعدی را طوری انتخاب کند که به راحتی در نوک جا بگبرد یا به سادگی توسط نوک لمس یا جابجا شود. پرندگان ویژگی های حسی ذراتی را که به آنها نوک می زنند و اثرات مثبت دریافتی از آنها را به سرعت یاد می گیرند.
درک حسی پرنده ها بسیار متفاوت از پستانداران است. پرندگان در مقایسه با اکثر حیوانات جوانه های چشایی کمتری دارند. پرندگان خوراک خود را نمی جوند و شکل بلعیدن اهمیت عملی مزه را در تغذیه طیور محدود می کند. با این حال، کشفیات جدید نشان می دهد که پرندگان سیستم چشایی توسعه یافته ای دارند.
ژن هایی که مسئول چشایی قلمداد می شوند در ژنوم مرغ ها وجود دارند و به نظر می رسد که بیشتر پرندگان کلسیم جیره را حس می کنند. مطالعات کمی درباره وجود و نقش سلول های حسی چشایی در دستگاه گوارش پرندگان صورت گرفته است و این موضوع نیاز به بررسی بیشتری دارد.
مرغ ها توانایی بی نظیری برای انتخاب ماده خوراکی یا ماده مغذی مناسب برای رفع نیاز های خود دارند. انها قادرند نسبت های صحیحی از انرژی و پروتئین را برای حفظ تولید خود انتخاب کنند.
همچنین مرغ ها توانایی قابل توجهی برای انتخاب جیره ها در جهت تامین متعادل نیاز مواد معدنی کم مصرف خود دارند. زمانی که مرغ های تخم گذار جیره های یکسانی را دریافت کردند که تنها مقدار روی آنها (۲۰ و ۸۰ میلی گرم در کیلوگرم) متفاوت بود، پرنده ها نسبت های دقیقی از هر دو جیره را انتخاب کردند تا مصرف روی خود را در حدود ۴۰ میلی گرم در کیلوگرم تنظیم کنند.
مرغ ها همچنین قادرند مقادیر اندک سرب را تشخیص بدهند و از مصرف جیره حاوی این عنصر خودداری کنند. تنها چیزی که پرنده در عمل می بیند و لمس می کند ذرات خوراک هستند.
در کوتاه مدت، مرغ ها از ادراک حسی خود برای خوردن خوراک استفاده می کنند و به کارهای خوب انجام گرفته توسط متخصصین تغذیه توجه چندانی ندارند.
بینایی و حساسیت بساوایی نوک، بویایی و لامسه مهم ترین علائم حسی هستند که توسط پرنده برای انتخاب خوراک مورد استفاده قرار می گیرند.
احتما اینکه پرندگان یک خوراک مواجه با مشکل را بچشند بسیار کم است و پرندگان بسیار مراقب تغییر شکل و ویژگی های خوراک هستند و تغییر شکل و بافت خوراک می تواند منجر به نئوفوبیا (ترس از پذیرش و امتحان کردن خوراک های جدید و ناشناخته) شود. این مساله می تواند منجر به یک دوره پرهیز از خوردن و ضرر اقتصادی شود.
پرنده ها بسیار به اندازه، شکل و رنگ خوراک حساس هستند. آنها ابتدا ذرات دارای رنگ روشن تر را مصرف می کنند و همیشه ذرات بزرگ تر را (تقریبا مستقل از ترکیب آنها) ترجیح می دهند.
پرندگان دامنه وسیعی از خوراک ها را می شناسند؛ بنابراین، تغییرات ناگهانی جیره باعث اجتناب از خوردن خوراک توسط آنها می شود. این احتمال زمانی که رنگ خوراک نیز تغییر زیادی داشته باشد به مراتب بیشتر می شود؛ مثلا زمانی که رنگ خوراک از قرمز به سبز تغییر کند در مقایسه با زمانی که از سبز تیره به سبز روشن تغییر کند مقاومت پرنده در مقابل غذا خوردن بیشتر است.
در صورت ایجاد تغییرات ناگهانی در شکل خوراک (مانند کرامبل به پلت)، احتمال بروز نئوفوبیا وجود دارد. تغییرات در سختی، شکل و قوام پلت هم می تواند باعث توقف یا کاهش مصرف خوراک شود.
